Podczas jednej z moich wędrówek po Beskidach natknąłem się na coś, czego nie spodziewałbym się spotkać pośrodku gęstego lasu. Był to pochmurny, jesienny dzień, a mgła otaczała mnie jak miękka kołdra, sprawiając, że drzewa wydawały się wyłaniać znikąd. Wędrując szlakiem, który zazwyczaj był rzadko uczęszczany, zauważyłem ledwo widoczną ścieżkę, skręcającą w głąb lasu. Zaintrygowany, postanowiłem zboczyć z wytyczonej trasy i podążyć za nią.

W sercu Pirenejów, na pograniczu Hiszpanii i Francji, skrywa się tajemniczy klasztor, o którym wiedzą tylko nieliczni. Jego kamienne mury pamiętają czasy średniowiecza, a atmosfera wokół przypomina o dawnych czasach, kiedy mnisi modlili się tam w ciszy, z dala od zgiełku świata. Pewnego letniego poranka postanowiłem wyruszyć tam na pieszą wędrówkę, zachęcony opowieściami o niezwykłym spokoju tego miejsca. Droga prowadziła przez gęste lasy, w których czas zdawał się zatrzymać. Słońce przebijało się przez korony drzew, tworząc złote plamy na szlaku, a śpiew ptaków towarzyszył mi przez całą drogę.

Podczas mojej podróży po Szkocji, zdecydowałem się na spontaniczną wyprawę na jedno z mniej znanych wzgórz w pobliżu jeziora Loch Lomond. Z dala od popularnych tras turystycznych, to miejsce obiecywało spokój i nieodkryte zakątki. Wyposażony jedynie w mapę, przekąski i butelkę wody, ruszyłem na szlak, licząc na kilka godzin spokojnego marszu. Pogoda była łaskawa – delikatny wiatr i przelotne słońce sprawiały, że spacer wśród wrzosów i kamieni był czystą przyjemnością. Jednak po pewnym czasie zauważyłem, że ścieżka, którą podążałem, stawała się coraz mniej wyraźna, aż w końcu całkowicie zniknęła w wysokich trawach.

Podczas jednej z moich podróży do Portugalii, postanowiłem odwiedzić wyspę Maderę – słynąca z zapierających dech w piersiach widoków i bujnej roślinności. Pewnego dnia, zainspirowany opowieściami o tajemniczych szlakach prowadzących przez lasy laurowe, postanowiłem wyruszyć na szlak Monte Verde, położony w północno-zachodniej części wyspy.